IDA POLNAIJA-KAKISINA (30 JAAR), MOEDER VAN MANUÉ (3 JAAR) EN DE TWEE-EIIGE TWEELING NANI-LUA & PASINA-RUA (1 JAAR)
Bij mijn acht weken echo kwamen we erachter dat ik zwanger was van een tweeling. Soms zijn acht weken daar nog te vroeg voor, maar bij mij was het duidelijk zodra het apparaat mijn buik raakte. Mijn eerste reactie: ‘OH MIJN GOD!’ Er zitten tweelingen in mijn vaders kant van de familie. Hier in Nederland ben ik van mijn familie al de vierde, en op de Molukken zijn er nog meer. Bij een twee-eiige tweeling laat de vrouw meerdere eitjes los bij haar ovulatie. Dat gen heb ik van mijn vader geërfd. Ze zeggen wel eens dat het een generatie overslaat, maar dat is bij ons niet het geval.
Omdat het mijn tweede zwangerschap was, stond ik er vanaf het begin heel ontspannen in. Toch bleek het ook nu weer om een eerste keer te gaan… Ik werd een keer voor het eerst moeder en nu werd ik voor het eerst tweeling-moeder! De bevalling viel me heel erg mee. Het duurde in totaal vier uur van het breken van mijn vliezen tot Pasina die er als laatst uitkwam. Met alleen mijn mantra-ademhaling als pijnstiller. Misschien omdat het de tweede bevalling was, misschien omdat ik de eerste keer beviel van een baby die 4.300 gram woog. Maar ik denk vooral omdat ik vastberaden was om na de intens zware zwangerschap de tweeling gezond en wel op de wereld te brengen. Hoe maakte me helemaal niet meer uit!
Toevallig woonden we toen ik erachter kwam dat ik weer zwanger was bij mijn ouders en broer thuis. Toen het ook nog eens een tweeling bleek te zijn, hebben we ons echt kapot gelachen. Maar wat was het fijn, al die hulp in huis! Want wat doe je als ze tegelijk huilen? Of je troost ze allebei, of allebei niet, vind ik. Of ik zorg dat een van de tweeling in goede handen is bij een familielid. Ik krijg het niet over mijn hart om er een alleen te laten huilen. Het leuke aan het hebben van een tweeling is de interactie tussen die twee. Het zien groeien van een band tussen je kindjes is sowieso bijzonder, maar die van een tweeling is echt mega bijzonder. Hun band was er namelijk al! Onze tweeling heeft echt iets dat zelfs ik als hun moeder niet helemaal begrijp. Dat vind ik magisch. Minder leuk zijn de eerste tien maanden geweest, waarbij ik zodanig aan mijzelf voorbij ben gegaan dat
ik me er amper iets van kan herinneren. Die eerste tien maanden was het puur overleven, weinig genieten en gewoon keihard knokken. Dat wil je helemaal niet met je kleine baby’s. Je wilt ze alle aandacht en liefde geven die ze nodig hebben en vooral heel erg genieten!
Daarbij droomden wij altijd van twee of drie kinderen. Dat zou in mijn optiek een langdurig proces moeten zijn, maar dit was bij ons ineens binnen drie jaar verwezenlijkt. Dat voelde allemaal veel te snel en heel onwerkelijk. We weten nog altijd niet zeker of we nu compleet zijn. Maar eerlijk, mijn man en ik zijn heel blij dat we drie fantastische, gezonde kindjes mochten krijgen! Als ik één tip mag meegeven aan toekomstige ouders: leer de behoeftes en het karakter van jouw kindje kennen door naar hem of haar te kijken. Niet door het lezen van boeken of het advies van andere ouders. En zelfs niet door naar jouw eigen ervaringen te kijken. Jullie kindje bestaat uit een combinatie bouwstenen die nog niet bestaat. Dus aanschouw, ontdek en bovenal… geniet! Dan vinden jullie vanzelf je weg.’
MARLOES DE JONG (35 JAAR), MOEDER VAN EENEIIGE TWEELING CATO EN SOFIE (4 JAAR)
Marloes: ‘Om eerlijk te zijn had ik me nooit echt verdiept in de weg naar een zwangerschap. Ik wist niets van mijn eigen cyclus, had nog nooit een site over zwanger worden bezocht, laat staan een pamper verwisseld. Toen ik een positieve test in handen had, wist ik ook niet hoe lang ik al zwanger was en ik had geen idee wat er bij een echo kwam kijken. Die echo deden we vroeg in de ochtend, vlak voordat we moesten werken, hup even snel. Toen de verloskundige ons vertelde dat er niet één maar twee hartjes klopten, heb ik haar geloof ik nog gevraagd of dat normaal was. Ze moest echt een paar keer tot ons doordringen met het bericht dat ik al tien weken zwanger van een tweeling was. We zijn daarna maar even samen in een cafeetje gaan zitten voordat we beiden weer naar ons werk vertrokken. Ik zie ons daar nog zitten, volgens mij hebben we alleen maar keihard zitten lachen: hebben wij weer.
‘Gelukkig heeft Sofie een moedervlekje in haar nek als spiekbriefje.’
Cato en Sofie zijn een eeneiige tweeling. Ze deelden de placenta. Dat noemen ze puur toeval en komt geloof ik 1 op de 350 zwangerschappen voor. Het heeft niets met erfelijkheid te maken. Doordat de meiden eeneiig zijn moest ik ongeveer elke tien dagen naar het ziekenhuis voor controle. Hoewel de kans op TTS (tweeling transfusie syndroom) vrij groot is, is ons dat gelukkig niet overkomen. Door al die bezoeken aan de gynaecoloog werd ik in no-time ervaringsdeskundige in wat er zich allemaal in m’n buik afspeelde. Ik ben altijd erg ontspannen geweest tijdens mijn zwangerschappen kon doordat ik zoveel echo’s kreeg ook af en toe mijn moeder of een vriendin meevragen. Ik sportte veel en ook tijdens mijn zwangerschap ben ik dat blijven doen.
We hadden gedacht dat we zodra de meiden er waren waarschijnlijk lange tijd niet meer naar kroeg, kantoor of vrienden zouden kunnen. Achteraf gezien viel dat allemaal reuze mee. Mijn vriend en ik houden de tweeling heel makkelijk uit elkaar. Ze hebben beide verschillende maniertjes en uitspraken zodat ik zelfs aan de telefoon gelijk al hoor met wie ik spreek. Opa’s, oma’s, juffen en vrienden hebben er iets meer moeite mee. Gelukkig heeft Sofie een moedervlekje in haar nek als spiekbriefje.
Ik wilde graag een natuurlijke bevalling, omdat ik dan sneller zou herstellen. Maar ik wist ook dat als de meiden zouden gaan draaien of er complicaties zouden optreden, ik me zou moeten overgeven aan de zorg. Ik had geen referenties, maar wel een vermoeden dat beide opties mogelijk geen pretje zouden zijn. Gelukkig kon ik uiteindelijk na – geen grap – ruim 100 uur weeën op natuurlijke wijze van de eerste baby en 8 minuten later van de tweede baby bevallen. Mijn vriend was twee weken vrij rondom de bevalling en de eerste kraamweek was er wat extra kraamhulp. Vijf weken na de bevalling kreeg ik een hele toffe baan aangeboden en dat ben ik toen gaan doen. Absurd nu ik erop terugkijk, maar op dat moment voelde het goed.
Aandacht verdelen gaat heel organisch en gelukkig passen ze samen nog op m’n schoot. We doen regelmatig dingen onafhankelijk van elkaar. Op zaterdag gaat de een met papa een visje halen op de markt en de ander met mij bloemen kopen in de stad. Maar als ze elkaar dan weer zien knuffelen ze elkaar en roepen beide dat ze elkaar zo gemist hebben. Soms zijn ze dan maar een half uur bij elkaar vandaan geweest! Wat betreft ons gezin hadden we van tevoren geen idee hoe en wat ons gegund zou zijn. De meiden zijn lief en gezond en met z’n vieren voelt het heel goed zoals het nu is. Ik zeg bewust nu, want: never say never. Ik had toen ik de eerste keer een positieve test in mijn handen had niet gedacht dat dat ook gelijk de laatste keer zou zijn.’
LISA GOUDSMIT (34 JAAR), MOEDER VAN TWEE-EIIGE TWEELING JONATHAN EN ZEV (3 JAAR)
Lisa: ‘Toen ik zeven weken zwanger was, kreeg ik een echo. Heel vroeg, maar ik drong er bij de dokter op aan omdat ik een raar gevoel had. Daar hoorde ik van de gynaecoloog de inmiddels onvergetelijke woorden: ’Ik heb een verrassing voor jullie: het zijn er twee!’ Ik begon keihard te lachen, vloeken en zweten tegelijkertijd. Misschien wel duizend keer zei ik tegen die gynaecoloog: ‘Echt niet, je maakt een grapje, doe normaal, hou op, niet waar. Het kan niet! Waar moet ik ze laten? Ik ben zo klein!’ Toen ik na een paar minuten was bedaard bleven mijn man en ik nog wel even geschrokken, maar vooral heel opgewonden en gelukkig achter. Voor zover ik weet zitten er geen tweelingen in de familie. Vandaar dat het ook zo’n verrassing was.
Ik had een heel fijne, relatief makkelijke zwangerschap met weinig klachten. Zo geweldig was het! Heel bijzonder om die tijd met zijn drietjes mee te maken, dat er gewoon twee kloppende hartjes in je wonen. Qua bevalling wist ik al heel snel dat het een keizersnede zou worden, omdat beide jongens overdwars en in stuit lagen en niet draaiden. Ik zou een gentle keizersnede krijgen. Dan kan je via een soort raampje in een zeil op je buik meekijken en de kinderen meteen zien. Ook krijg je ze meteen op je borst. Ik probeerde daar rust in te vinden door veel over keizersnedes te lezen. Ook deed ik veel yoga, shiatsu en ademhalingsoefeningen om te ontspannen. Om me voor te bereiden op het krijgen en opvoeden van een tweeling, las en lees ik veel over dit onderwerp. Ook praat ik af en toe met andere tweelingmoeders. Maar heel eerlijk: niets kan je hierop voorbereiden denk ik.
Misschien geldt dat überhaupt wel voor moederschap: je snapt het past als je moeder bent, en dan nog niet altijd. Eerlijk gezegd viel de bevalling tegen. Ik had me mentaal zo goed mogelijk voorbereid en veel vragen gesteld in het ziekenhuis, maar het was toch heel anders dan ik me had voorgesteld bij een zogenoemde gentle keizersnede. De eerste tien dagen lagen we in het ziekenhuis omdat de kleinste nog geen twee kilo woog en omdat ik heel ziek was geworden door de keizersnede. Na die tien dagen hadden we geen recht meer op kraamzorg thuis, gelukkig sprong onze familie bij. De eerste paar weken kwam er elke dag wel een van onze ouders langs, dat was heel fijn. Na die eerste maand kwamen ze een paar keer per week langs. En weer later hebben ze wekelijks opgepast toen ik weer ging werken. Wat ik eigenlijk al vrij snel weer deed.
“Ze zijn echt beste vrienden, geven elkaar constant kusjes en knuffels en kunnen echt niet zonder elkaar.”
Het verdelen van de aandacht tussen de twee gaat eigenlijk vanzelf. Vooral ook omdat ze veel samen zijn en samen spelen. Het is niet vaak zo dat ze onafhankelijk van elkaar ergens in huis zijn. Heel af en toe gaan mijn man en ik apart op pad met een van de tweeling, maar dat gebeurt tot nu toe echt sporadisch omdat de jongens gewoon het liefst samen zijn. Ze maken ook wel eens ruzie hoor, vooral om spulletjes die ze van elkaar afpakken, maar dat hoort bij de leeftijd. De band die ze hebben is bijzonder en ontroerend om te zien, echt geweldig!
Het is zo gezellig en onwijs bijzonder om de band tussen die twee te zien, soms kan ik echt janken van geluk. Ze zijn zó lief voor elkaar. Een tip die ik zelf kreeg maar moest ervaren om te begrijpen: volg je gevoel. Als jij denkt dat borstvoeding goed is, moet je dat geven. Als je dat niet wil, dan niet. Als jij een huilende baby meteen wil oppakken, lekker doen. Ook al zeggen mensen dat je een baby moet laten uithuilen. Het is jouw kind, jij kent hem of haar het allerbeste, dus vertrouw op jezelf. Maar wees ook niet te trots om hulp aan te nemen. Sharing is caring.
